นิทานสอนใจ ขอทานกับซาลาเปา

นิทานสอนใจในวันนี้ ผมได้อ่านเจอมาสักพักแล้ว พยายามหาต้นตอว่าใครเป็นผู้เขียน แต่ก็หาไม่เจอ เห็นว่ามีเนื้อหาที่ดี และได้ข้อคิดดีๆ มากมายจากนิทานเรื่องนี้ ก็เลยเอามาเล่าต่อให้อ่านกันครับ ถ้าท่านผู้อ่านท่านไหนทราบชื่อผู้แต่งนิทานเรื่องก็แจ้งมาได้เลยนะครับ ผมจะได้ให้เครดิตกับผู้แต่งครับ

ร้านซาลาเปาร้านหนึ่ง…..กิจการดีมาก มีลูกค้าเข้าร้านตลอดทั้งวัน

วันหนึ่งมีขอทานสวมเสื้อผ้าเก่าๆ ขาดๆ เนื้อตัวสกปรกมาที่ประตูร้าน ทำให้ลูกค้าหลายคนพากันอุดจมูกเดินหนี

ลูกจ้างของร้านก็เข้ามาต่อว่า และเอ่ยปากไล่ไปให้พ้นร้าน แต่ขอทานก็รีบอธิบาย

“คุณครับ ผมไม่ได้มาขอทานหรอกแต่จะมาซื้อซาลาเปา” พร้อมกับเอาเหรียญเศษสตางค์ ออกมานับด้วยสองมือ..

ลูกจ้างรู้สึกรำคาญ ..จึงออกแรงปัด เหรียญทั้งหมด…ตกพื้น !!!

ขอทานตกใจรีบก้มลงเก็บเหรียญบาทบนพื้น แต่หาอย่างไร ก็ขาดไป 1 บาท

“เหรียญ 1 บาท นี่…คุณทำตกใช่ไหมครับ” ขอทานเงยหน้ามอง ก็เห็นเถ้าแก่เจ้าของร้าน

เขาไม่กล้าแม้แต่จะรับเงินจากเถ้าแก่ และกำลังจะวิ่งหนีด้วยความลุกลี้ลุกลน แต่ก็ถูกเถ้าแก่เรียกให้หยุด พร้อมพูดว่า…

“ยินดี ต้อนรับครับ คุณลูกค้า!!! ไม่ทราบว่าคุณต้องการ ซาลาเปาไส้อะไรดีครับ”

ขอทานตะลึงอยู่สักพัก จึงตอบกลับไปว่า “ผมอยากได้ซาลาเปาไส้หมู 1 ลูก”

“ครับ…กรุณารอสักครู่” แล้วหันไปคีบซาลาเปาไส้หมูออกจากซึ้งมา และยื่นให้ขอทานอย่างนอบน้อม

และหันไปถามลูกจ้างว่า…“นี่คือวิธีต้อนรับลูกค้าของเธองั้นหรือ”

“แต่เค้าเป็นแค่ ขอทานคนหนึ่ง” ลูกจ้างอธิบาย

“ต่อให้เค้าเป็นขอทาน ก็เป็นลูกค้าของเรา เธอโดนไล่ออกแล้วล่ะ” เถ้าแก่กล่าว

จากนั้น…เรื่องที่ทำให้คนในร้าน ตกใจยิ่งกว่า ก็คือ…เถ้าแก่ให้ขอทานคนนี้ มาเป็นลูกจ้างในร้าน

และเมื่อขอทานคนนี้ ชำระร่างกายจนสะอาดเผยให้เห็นหน้าตาที่หล่อเหลาผิดคาด อีกทั้งยังขยันขันแข็งกลายเป็นผู้ช่วยเจ้าของร้านได้อย่างดี…

ภายหลัง…มีคนถามเถ้าแก่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า…

เถ้าแก่ดูออกได้อย่างไรว่า แท้จริงแล้วขอทานคนนี้ เป็นทองชั้นดี

เถ้าแก่ตอบกลับมาว่า…“ที่จริงแล้วง่ายมาก เขาไม่ได้มาขอซาลาเปากินแต่เขารวบรวมเงินอย่างอยากลำบาก มีเงินแล้วค่อยมาซื้อซาลาเปาของเรา แสดงให้เห็นว่า…

>> เขาเป็นคนที่…เคารพตัวเอง<<

การไม่เคารพผู้อื่น ..หมายถึงการไม่เคารพตัวเอง และ มีเพียงคนที่เคารพตัวเองเท่านั้น .. จึงจะเคารพงานที่ตัวเองทำ

ที่มา : ประคัลภ์ ปัณฑพลังกูร